ذره در اشعار پارسی



كمتر ازذرّه نئي پست مشو عشق به ورز       تابه خلوتگه خورشيدرسي چرخ زنان

حافظ

باضعيفان هر كه گرمي كرد عالمگير شد        ذرّه پرور باش تا خورشيد تابانت  كند

مير ظلّي تبريزي

عجب  مسيح  نفس  باد   مهرگان    آمد        كه ذرّه ذرّه در اجزاي خاك  جان  آمد

ملك قمي

اي  مرا  هر  ذرّه  با  مهر  تو  پيوندي دگر        هرسرموئي به وصلت آرزو مندي دگر

بابا فغاني شيرازي

سربه جاي ذرّه مي‌رقصددراين نخجير گاه        تيغ بازي هاي آن خورشيد طلعت راببين

صائب تبریزی

چون  ذرّه مي‌دوند به هر گوشه عاشقان        شايد  به   آفتاب  جهانتاب  بر  خورند

صائب تبریزی

بي  وجود  حق ز خود  آثار هستي يافتن        ذرّه ناچيزبي خورشيد پيدا كردن است

صائب تبریزی

تو  آمدي   و    نداني    مرا   كجا   بردي        به اوج عشق رساندي و تا خدا بردي
چو   ذرّه   بودم   و   عشق تو آفتابم كرد        مرا   نگر   كه  كجا  بودم  و كجا بردي

مهدي سهيلي

تو  را  بديدم  و  گفتم كه مهر روز فروزي        ولي چه سود كه يك ذرّه مهر از تو نديدم

خواجوي كرماني

رود  هر  ذرّه  خاكم  به  دنبال پري روئي        غبار من به صحراي طلب از پا نمي افتد

رهي معيّري

چو  آفتاب  به   هر    ذرّه‌اي    نگاه انداز        چو ابر ساية رحمت به هر گياه انداز

صائب تبریزی

زيان  عقل  در اوصاف عشق كوتاه است        وگرنه ذرّه به خورشيد رهنمون باشد

صائب تبریزی

غم  نيست گر ز مهر تو دل پاره پاره شد        اي  كاش  ذرّه  ذرّه شود در هواي تو

هلالي جغتائي

تو  آفتاب  و  من  آن  ذرّه ام ز پرتو مهرت        كه از دريچه در آيم گرم ز كوچه براني

اوحدي مراغه اي

چون رود خروشان شو و چون كوه مقاوم        ذرّات وجود تو نه چون ذرّه كاه است

نواب صفا

دل   هر    ذرّه     را      كه      بشكافي        آفتابيش       در       ميان      بيني

هاتف اصفهاني

بي   پرتو    رخسار   تو   پيدا  نتوان شد        بي مهر تو چون ذرّه هويدا نتوان شد

شمس مغربي

ذرّه  ذرّه   مگر     از    مهر  تو بردارم دل        ورنه دل بر نتوان داشت به يك بارازتو

اهلي خراساني

من به سرچشمه خورشيدنه خودبردم راه        ذرّه‌اي  بودم   و  مهر تو مرا بالا برد

علامه طباطبائي

ذرّه‌ام امّا زفيض داغ هستي سوز عشق        روشني بخش زمين وآسمان گرديده‌ام

صائب تبریزی