رقیب در اشعار پارسی

ابیات ناب بازدید: 16331


ديده ام زلف پريشان تو  در  چنگ  رقيب         بي سبب نيست كه شب خواب پريشان بينم

عماد خراساني

 

دي مي‌گذشت يار و رقيب ازعقب رسيد         گفتم كه عمر مي‌رود و مرگ در قفا است

زين الدين عشقي

 

فرصتم  گر   مي‌دهد   يك   شب   رقيب         با  سر   زلف    تو    دارم     كــــــــارها

عاشق اصفهاني

 

حلقه  بر  در  نتوانم  زدن  از  بيم  رقيبان         اين  توانم  كه بيايم سر كويت به گدائي

سعدي

 

اگر تو  زهر  دهي  چون  عسل بياشامم         به شرط آنكه به دست رقيب نسپاري

سعدي

 

مخوان  به  جلوه  گه  ناز  خود  رقيبان را         همين‌بس است كه اي نازنين تو باشي و من

هلالي جغتائي

 

برادرانه    بيا    قسمتي   كنيم    رقيب         جهان  و  هرچه در او هست از تو يار از من

رضي شيرازي

 

نام   رقيب   بر   لب   جانان  من گذشت         آگه نشد كسي كه چه برجان من گذشت

قبولي يزدي

 

خدا را اي رقيب،امشب زماني ديده برهم نه       كه من بالعل خاموشش نهاني صدسخن دارم

حافظ

 

نيرنگها   به   كار   زدم    تا    رقيب  رفت         اقبال بين كه پيشتر  ا ز  وي  حبيب   رفت

اسماعيل فراهاني

 

به  جز  رقيب كه در آرزوي مرگ من است         كسي  ز   حال   من   ناتوان  خبر  نگرفت

شاهي سبزواري

 

حالتي داشتم از مردن و نگذاشت رقيب         آمد  و  دادن   جان   نيز  به   ما مشكل كرد

خاور قاجار

 

رقيب از  آرزوي  اينكه  از  مرگم خبر يابد         به هركسي مي‌رسد حال من بيمار مي‌پرسد

حضوري قمي

 

همه شب نهاده‌ام سرچوسگان برآستانت         كه   رقيب   در   نيايد    به  بهانه  گدائي

عراقي

 

اي آنكه جاي پاي توخودبوسه گاه مااست         بر    درگه     رقيب     چرا   پا   گذاشتي

ابولقاسم حالت

 

من كه هرگززآتش قهرش دلم جائي نسوخت     با رقيبان گرم صحبت بود واينجا سوختم

هادي رنجي

 

آن شب  كه  تو را با دگري  ديدم  و رفتم          چون  مرغ شب  از  داغ تو  ناليدم  و رفتم

ابولحسن ورزي

 

با اين دو روزه  وصل چه ها مي‌كند رقيب         جام    مراد   بر  كف   نو  دولتــــان   مباد

صبري اصفهاني

 

گذر  از  دست  رقيبان  نتوان  كرد به كويت         مگر  آن  وقت كه در سايۀ زنهار تو باشم

سعدي

 

آنكه سهواً  هم  رقيبم  را  نمي‌آرد  به   ياد         بهر  آزار  دلم   عمداً   برد   نام    رقيب

ابوالقاسم حالت

 

چو پيدا شدرقيب، از ديدة دلبر شدم پنهان         ز خود گشتم رها در حالتي ديگر شدم پنهان

شيدا

 

نامت   به   زبان   ناورم   از   بيم    رقيبان           مقصود   توئي   گر  چه   بخوانم دگران  را

حيرت قاجار

 

آنكه   دايم   هوس   سوختن   ما   مي‌كرد          كاش  مي‌آمد  و  از   دور  تماشا  مي‌كرد

طاهر نائيني

 

فرق  من و  رقيب  همين بس به راه عشق         كاو كام  خويش  خواهد  و  من  كام  یار را

احمد علي ميرزا

 

ما  و   رقيب   هر    دو   نگنجيم   در   دلت          ما مي‌رويم زانكه در اين خانه جا كم است

پژمان بختياري