زندگي در اشعار پارسی

 

 

زندگی در اشعار پارسی

 

 


كشت مارا زندگي اي مرگ آخر، همّتي          كزپس يك عمر زحمت استراحت لازم است

 

فرخي يزدي

 

زندگي   كردن  من مردن  تدريجي بود          آن چه جان كند تنم عمر حسابش كردم

فرخي يزدي

 

ما ز  آغاز  و ز  انجام   جهان بي خبريم          اوّل و آخر اين كهنه كتاب افتاده  است

كليم كاشاني

 

از دير و حرم باشد شان روي به مقصود          زاهد  ز  رهي   پير   خرابات   ز راهي

نياز شيرازي

 

مگر   نه   ما   همگي  زاده  ابوالبشريم          مگر  نه ما ز  يكي مادر  و ز يك پدريم

آيتي

 

خدا   يكي   و   محبّت يكي و نوع  يكي          چرا طريق  دوئيّت  به   يكدگر  سپريم

آيتي

 

يگانه   خواسته  ما  را يگانه  حيّ  قدير          چرا  به ديده   بيگانگي   بهم    نگريم

آيتي

 

اندر محيط گيتي آسودگي محال   است          زيرا كه  زندگاني  آلوده با جدال است

قهرمان ملايري

 

بيا  كه خانه دل باز  رو  به ويراني است          كه زندگاني بي عيش مرگ طولاني است

محسن شمس ملك آرا

 

آوردنم   از   عدم   در  اين  راه چه بود؟          آن گاه در اين ره اين همه چاه چه بود؟

هاشم خراساني

 

در   آمدنم   گريه    و   در    رفتن    آه          آن گريه   براي   چه   و   اين آه چه بود

هاشم خراساني

 

دلا از  عالم كثرت گذر كن تا جهان بيني          قدم‌در كوي وحدت نه كه خود را در امان بيني

حسامي بيرجندي

 

هوس  هستي  جاويد چنان خواهد كرد          آن كه زين هستي ده روزه به جان آمده است

پژمان بختياري

 

من   و   ملازمت    آستان    پير   مغان          كه جام مي‌به كف كافر و مسلمان داد

آذر بيكدلي

 

خرد  را   مي‌بپوشد   ديده    را   خواب           گنه   را   عذر   شويد   جامه  را  آب

فخرگورگاني

 

طريق  مهر و وفا پيشه گيربا همه كس          كه حاصلي ندهد كينه   جز  پشيماني

آگه شيرازي

 

ز اقتضاي   دور  گردون  گر پديد آمد  ترا         چند روزي در جهاني بر قول و فعلي دسترس

بدمگوي وبدمكن باهيچ كس درهيج حال        تا نه بد گويد كست نه باشدت بيمي ز  كس

ابن يمين

 

چون   رشته   گست  مي‌توان     بست          اما   گرهي   در    آن    ميان    هست

اميرخسرو دهلوي

 

حاصل زهرچه هست به گيتي شرافت است      غير از شرافت آنچه بود شر و آفت است

حكيمي

 

مائيم   كه   هرگز    دم   بي   غم   نزديم          خورديم بسي خون دل و دم نزديم

 
طاهر انجدائي

بي   شعله   آه   لب   ز   هم    نگشوديم          بي قطره اشك چشم بر هم نزديم

طاهر انجدائي

 

بر هر  كسي كه  مي‌نگرم در شكايت است          در حيرتم كه گردش گردون به كام كيست

 

طاير شيرازي

 

قضا   دستي    است   پنج   انگشت   دارد         چو خواهد از كسی كامي   برآرد

دو   بر چشمش   نهد   آنگه   دو  بر  گوش          يكي بر لب نهد گويد كه خاموش

انوار تبريزي

 

در   آن  ديار  كه  در  چشم خلق خوار شوي         سبك سفر كن از آنجا برو به جاي دگر

انوري ابيوردي

 

گنجي   و    كتابي و  حريفي  دوسه همدم         بايد كه عـــدد بيشتر    از   چـــــار نباشد

رودي  و  سرودي  و  شـــرابي   و   كبابـــي         شرط است كه ساقي به جز از يارنباشد

ابن يمين

 

اين دولت   اگر   دست   دهد   ابن   يمين را          با هيج كسش در دو جهان كار نباشد

ابن يمين

 

پا    تهي   رفتن     به  است  از  كفش  تنگ          رنج  غربت  به  كه  اندر  خانه  جنگ

مولوي

 

زندگي بار گراني  است كشيدن  تا  لب  گور          اي فلك زحمت اين بار گران ما را بس

شهريار

 

اندرين درياي طوفاني كه نامش زندگي است          آنچه را ساحل همي پنداشتم غرقاب بود

علي صدارت

 

آرزوئي، حسرتي،  خوابي،  خيالي،  قصّه اي          يك چنين چيزي به نام زندگاني داشتم

پژمان بختياري

 

زندگاني گركسي بي‌عشق خواهدمن نخواهم       راستي بي‌عشق زندان است برمن زندگاني

شهريار