عشق در اشعار پارسی 5

ما زهر روشندلي يك رشته فن آموختيم         عقل ازمجنون وعشق ازكوهكن آموختيم

صابر همداني

 

به غير  سينه   دربا    دلان نگنجد عشق         براي  بحر  ، خدا     آفريد   طوفان    را

فرج‌اله شبستري

 

عشق هرچندكه درپرده بودمشهور است         حسن هرچندكه درپرده بودمستوراست

صائب تبريزي

 

عشق آمد و   صبر از دل ديوانه برون رفت         صدشكركه بيگانه ازاين خانه برون رفت

ضميري اصفهاني

 

عشق   داريـــــم   و سينـــــة ســـوزاني         دردي   داريــــم   و  ديدة    گـــرياني

عشقي و چه عشق، عشق عالم‌ سوزي         دردي  و  چه  درد؟     درد بي درماني

شاهكي اصفهاني

 

عشق در دنيا نبودي اگر نبودي روي زيبا         ورنه گل بودي نخواندي بلبلي برشاخساري

سعدي

 

در   معركة   عشـــــق  ستيز دگر است         فتح    دگر    آنجا   و   گريز   دگر است

فرياد  و   فغان   و    گریه   و    ناله و آه          اينها هوس  است وعشق چيز دگراست

واله داغستاني

 

ازعشق من به هرسودرشهرگفتگوئي است     من عاشق تو هستم،اين گفت و گون دارد

شهريار

 

گر بداند  لذّت جان  باختن در  راه عشق          هيچ عاقل  زنده نگذارد به عالم خويش را

قاآني

 

گر عــــاشق صـــادقي ز كشتن مهراس         مــــردار بود  هر  آنكه  او  را  نكشد

سرور كاشاني

 

خاك  اگر  گردم  و  گردم همه بر باد رود         حاش للّه كه مرا عشق تو از ياد رود

تويسركاني

 

اي  شمع  مسوزان  تو ز پروانه پر و بال         در عشق از او چند قدم پيشترم من

فروغي بسطامي

 

تا شوم حلقه به گوش در ميخانه عشق         هر دم آيد غمي از نو به مبارك  بادم

حافظ

 

کمان کشیده  به قتل من آن کمان ابرو         زهی سعادت  اگر  تیر  او  خطا نکند

سحاب همدانی

 

اندیشه نمودم که کشم ابروی آن شوخ         اندیشه چو کج بود کمان وار کشیدم

فرصت شیرازی

 

برون  آی  از  دلم  تــــرسم بســــــوزی         از این آتش که در جـــان دارم از تــــو

هلالی همدانی