زندگی در اشعار پارسی 1

ابیات ناب بازدید: 20252
عمر در اشعار پارسی


 بنشين بر   لب  جوي   و  گذر عمر ببين         كاين اشارت  ز  جهان  گذران  ما  را بس

 حافظ

 

گذشت عمرو توگوئي خيال و خوابي بود         گذشته حسرت و آينده چون سرابي بود

 دكتر صدارت (نسيم)

 

 عمر  آن  بود كه در صحبت دلدار گذشت         حيف وصدحيف كه آن دولت بيدارگذشت

 عماد خراساني

 

 بجو   متاع    محبّت   كه گر  تمامت عمر         بدين   متاع   تجارت   كني   زيان نكني

 ملك الشعراءبهار

 

 يك  روز  در     آغوش   تو   آرام    گرفتم         يك   عمر   قرار   از   دل   ناكام    گرفتم

 ابوالحسن ورزي

 

 باز هم  مهر  تو  مي ‌پرورم  اندر دل تنگ         گر چه عمري به تو دل بستم و يارم نشدي

 گلچين احمدي

 

 بي محبّت  مگذران  عمر عزيز خويش را         در بهاران  عندليب  و  در خزان پروانه باش

 صائب تبریزی

 

 من پير سال و ماه نيم،يار بي وفا است         بر من  چو  عمر  مي‌گذرد، پيراز آن شدم

 حافظ

 

 بي حاصلم  از  عمر  گرانمايه «فروغي»         گر   جان  نرود  در  پي  جانانه‌ام  امشب

 فروغي بسطامي

 

 در شتاب  عمر، فرداها  همه  ديروز شد         نارسيده نو بهاران فصل تابستان گذشت

 مهدي سهيلي

 

 آگه  نيم كه عمر گرامي چسان گذشت         خوابم   ربوده  بود  كه اين كاروان گذشت

 آزاد كشميري

 

 از    رفتن   جانان   زبرم   رفتن  جان به         عمري كه  به  تلخي  گذرد  مردن از آن به

 شريف تبريزي

 

 به  احتياط  ز  دست  خضر  پياله    بگير         مباد  آب  حياتت   دهد   به  جاي شراب

 صائب تبریزی

 

 عمرطي گشت وميسّرنشدآخركه توروزي      به كنارم   بنشيني   غم   دل را بنشاني

 پژمان بختياري

 

 روزهاي شادي وغم درشمارعمرمااست        گر درون كاخ عزّت يا كه در زندان گذشت

 مهدي سهيلي