زندگی در اشعار پارسی 4

دفتر عمر

 

همجو فرهادم به تلخي دور عمر آمد به سر       وعده‌هائي كان لب شيرين به ما مي‌داد كو؟

 رشيد ياسمي

 

گفتي كه رفته رفته  چو  عمر  آيمت به  سر         عمرم  ز  دير  آمدنت  رفته  رفته  رفت

 محتشم كاشاني

 

 مخور چون صبح كوته بين فريب عشرت دنيا         كه عمر خندة شادي بجز يك دم نمي باشد

 صائب تبریزی

 

 عمر   عزيز   خود   منما    صرف   ناكسان          حيف از طلا كه خرج مطلّا كند كسي

 قصاب كاشاني

 

 به اميدي،كه بازآئي به راهت عمرسركردم          غبار رهگذارت توتياي چشم تر كردم

 رشيد ياسمي

 

 اين است به يادم كه دراين عمرسبك سير          چيزي  كه  از  آن ياد توان كرد نديديم

 پژمان بختياري

 

 عمر در   انديشه  ها    بر  بـــــــــاد   رفت          گشت   فردا  ها    همه     ديروز ها

 دكتر حميدي

 

 خوش است عمر،دريغا كه جاوداني نيست         پس اعتماد بر اين پنج روز فاني نيست

 سعدي

 

 به چشم  خود   گذر  عمر خويش مي‌بينم          نشسته ام  لب  جوئي  و  آب مي‌گذرد

 شهريار

 

 چه الفتي   است   ميان  من و سر زلفش          كه  عمر من همه در پيچ و تاب مي‌گذرد

 شهريار

 

 آوخ اين عمر فسونكار به جزحسرت نيست         كس ندانست در اينجا به چه كار آمده بود

 شهريار

 

 به آب و   خاك جهان دل منه كه خانه  عمر         بسان   خرمن    آتش   گرفته  بر  باد  است

 شهريار

 

 عمرمادايم به تشويش وتباهي ها گذشت         گه چماق  قاضي  و  گه  چكمه  قزّاق  بود

 شهريار

 

 خزان،   صحيفة    پايان   دفتر   عمر است          به  اين  صحيفه  رسيده  است دفتر ما نيز

 شهريار

 

 به ياد  عمر   تبه   كرده    اشك   مي‌ريزم         چه حسرتي است كه يك دم نمي توان آسود

 شهريار