زچشم خويشتن آموختم رسم رفاقت را          كه هرعضوي به‌درد آيد به‌جايش‌ديده مي‌گريد

ما زهر صاحبدلي يك شمّه كار آموختيم           ناله  از  ني  گريه  از  ابـــر بهـــــار آموختيم

بر لبم كس خنده اي هرگز نديد الاّ  مگر          در ميان گـــريه بر احوال خـــــود خنديــــده‌ام

رسم بد عهدي ايّام چو ديد ابــــربهـــار           گريه اش بر سمــن و سنبتــل و نسـرين آمد

روز وداع گــــــريه نه در حد ديــــده بود            توفان اشك تـــــا به گــــريبان رسيـــده بود

چون نقش سرنوشت دراين سينه مانده است       عشقــي كه گريه  مـي‌شكند  در  گلو  مرا

گريه شب خاطرت خندان كندچون روي صبح        بــــــاغ  را  آثار شبنم سبز  و  خرّم  مي‌كند

 واي  بـر مــــن نداد گــــــــريه مجـــــال           كه  زنم بـــــــوسه اي   به     رخســــارت

نماز   شام   غريبان   چو   گــــريه  آغــازم         به مويه هاي   غريبانه    قصّه    پـــــردازم

ديروز  سيل  گرية ز  طوفان   گذشته بــود         امروز  پيك   اشك  به مـــــژگان نمي رسد

بيهوده  نيست  گرية  بي اختيار    شمــع         آبي بـــــــر آتش دل پـــــــروانه مي‌زنــــد

مگر درس كتاب هجر مي‌گويد اديب امروز         كه مي‌آيد صـــــداي گـــرية طفلان ز  مكتبها

گريان زد و صد بـــاديه چون ابـــر گذشتم         از گريه جهان را همه تر كـــــــردم و رفتـــم

به هجر و وصل و نشاط و ملال،گريه كنم         در آن دلـــــي كه طلب هست آرميدن نيست

ابرا گر در وادي ليلي نبـــارد گو مبـــــــار         دامن صحـــرا هنوز از گــــريه مجنون تر است

از گريه سوختيم و تو آهي نمي كنــــي         در آب و آتشيــــــم و نگـــــــــاهي نمي كني

ابر و بـــاران و من و يار ستــــاده به وداع         من جـــــــدا گـــــريه كنان، ابـرجدا، يــارجدا