باد در اشعار پارسی

ز پا افتادگان را با قوي دستان نزاعي نيست                 به جنگ باد  هرگز  برگ زردي  بر نمي‌خيزد

محمد قهرمان

شكوفه همعنان باد شد در بوستـــان بنشين                كه از ذوق تمــاشــــا  ديده در پرواز مي‌آيد

عاشق اصفهاني

گره  به   بــــــاد  مزن    گرچه  بر مـــراد  رود               كه ايـــــن سخن به مثل باد با  سليمان گفت

حافظ

حافظ   از  دولت  عشق  تو  سليماني  شد                يعني از وصل تواش نيست به جز باد به دست

حافظ

اي  نسيم  باغ   عيش آباد   اي  باد  مسيح                بس كه هستي روح پرور، بس كه هستي جانفزا

وحشي بافقي

تا  ابد  معمور باد   اين  خانه  كز  خاك  درش               هـر نفس با بوي رحمـــان مي‌وزد بـــــاد  يمن

حافظ

مژده اي   دل   كه   دگر  باد   صبا  باز  آمد               هـدهد خوش خبر از طــــرف سبا بـــــاز آمد

حافظ

در  چمن  باد  بهاري  ز  كنار  گل  و  سرو                 به  هوا  داري  آن  عارض  و قامت  بر خاست

حافظ

باد بهار  مي‌وزد  خيز  و  بيا  كه  شاخ گل                خـــوار  بود  به  چشم  من بي‌رخ بي مثال تو

  رعدي آذرخشي

گفتي از جور فراقت چه به من مي‌گذرد؟                آنچه    از    باد    خزاني   به   چمن   مي‌گذرد

طبيب اصفهاني