تنهایی در اشعار پارسی

 شمع و گل و پروانه و بلبل همه جمعند            اي دوست بيا رحم به تنهايي ما كن

درد مردم همه درمان شده است و تنها             درد تنهايي من مانده   دوايي   بلبل

رفتند    دوستان   و    مرا  جا گذاشتند             تنها مرا نبرده     و   تنها   گذاشتند

سالها   تجربه   و   آن همه دنيا گشتن             به من آموخت همين يكّه وتنها گشتن

بلكه روزي بتو تنها   رسم   از   تنهايي             چند بيهوده به دور همه دنيا گشتن

تو تنها   باش   و    من   تنهاي   تنها                 كه دارم   وقت   تنهايي   سخن‌ها

خسته ازنامردمم و زمرغ شب تنهاترم             آن قدرتنها كه كس جزغم نباشد ياورم

خوش مي‌روي به تنهاتنها فداي جانت             مدهوش مي‌گذاري ياران مهربانت

زين همرهان همرازمن تنهاتويي تنهابيا          گيرم كه دركام صدف گوهرشوي يكتابيا