جام در اشعار پارسی

 

جام   صوفی

 

 


بسيار سفر بايد تا پخته شود خامي             صوفي نشود صافي تادرنكشدجامي

 

سعدي

 

اگر  شهدت  به  جام زندگي هست              بنوش و  تشنه    كامان  را بنوشان

مهدي سهيلي

 

ساقيـــــا بــــر خيـــز و در ده جام را               خـاك بـــــر سر كن غم ايـــّـام را

حافظ

 

در بوستان حريفان  مانند لاله و گل               هر يك گرفته جامي بر ياد روي ياري

حافظ

 

بي‌خود از شعشعة پرتو ذاتم كردند                باده از جام   تجلّي   صفاتم   دادند

حافظ

 

شبهابه بزم من بيابشنوطنين جام را             درخلوت من بازجو آسايش و آرام را

ابوالحسن ورزي

 

جام جهان زخون دل عاشقان پر است           حرمت نگاهدار  اگر  نوش  مي‌كني

هوشنگ ابتهاج 

 

چگونه ماه  فلك دانمت كه  ماه  فلك             به دست، جام نگيرد به بزم،جا نكند

اديب نيشابوري

 

درديده روي ساقي ودردست جام مي           باري بگو كه گوش به عاقل چراكنيم؟

شاه نعمت اله ولي

 

لب تر نكردم  از مي‌جان  پرور  نشاط             تادور جام وگردش رطل گران گذشت

الفت اصفهاني

 

زان رو، ستانم جام را ‌آن ماية آرام را             تا خويشتن رالحظه‌اي ازخويشتن غافل كنم

رهي معيّري

 

به من گذار كه لب برلبش نهم اي جام           تو قدر بوسة آن نوش لب چه مي‌داني؟

رهي معيّري

 

 طرف باغ ولب جوي ولب‌ جام است اينجا        ساقيا خيزكه پرهيز،حرام است اينجا

جامي

 

خود ز خود ساغرستانم خود به خودساقي      شوم ازكف نوشين لبي هرگزنگيرم جام خويش

نظيري نيشابوري

 

توآن‌جامي‌كه‌مي‌رقصي‌به‌دست‌مست‌مي‌خواري    من آن شمعم كه مي‌گريم سربالين بيماري

يداله مفتون اميني