فردا در اشعار پارسی

 
فردا

در    اين    دنياي     بي     فرداي   فاني         به  جز   «فردا»    بگو    ديگر    چه  داني؟

همه اش   (فردا)  چرا  فردا؟  چه    فردا؟         خدا     مرگت     دهد      اي      زندگاني

كاوه

 

اي   دوست    بيا   تا   غم   فردا نخوريم         وين   يك   دم   عمر   را    غنيمت  شمريم

فردا   كه    از   اين    دير كهن  در گذريم        با   هفت    هزار   سالكان   ،   همسفريم

عمرخيّام

 

به فردا داده ‌امشب وعده وخون مي‌خورم ازغم       كه  آيد از كجا فردا و باشد در كجا امشب

صهيائي قمي

 

چه    باشد    حال    بيماري    كه    امروز         يقين    دارد    كه    خواهد     مرد    فردا

لوائي قمي

 

هر شبي گويم  كه فردا ترك اين سودا كنم         باز چون   فردا  شود  امروز  را  فردا   كنم

هلالي جغتائي

 

بگو  فردا  برت آيم  كه من دور از تو تا  فردا         نخوانم زيست خواهم مرد يا امروز يا امشب

هاتف اصفهاني

 

چنين دردي كه من دارم نخواهم زيست تافردا         بيابنشين كه جان خواهم سپردامروزياامشب

هلالي جغتائي

 

فردا كه هر كسي به شفيعي  زنند دست         مائيم  و   دست  و  دامن  معصوم  مرتضي

سعدي

 

روزها  در حسرت فردا به سرشد  اي دريغ         ديگر از عمرم همين امروز و فردامانده است

ابوالحسن ورزي

 

گفت روزي:مي شوي فردا ز وصلم كامياب        شام ها  در   انتظار   صبح   فردا   سوختم

هادي رنجي

 

ميفكن    نوبت     عشرت     به      فردا         چو     اسباب       مهيّا      داري       امروز

فقيهي مروزي