آبرو در اشعار پارسی

آبي است آبرو كه نيايد به جوي خويش                از تشنگي  بمير  و  مريز  آبروي    خويش

در   حفظ   آبرو   ز   گهر باش سخت تر                  كان آب چون كه رفت نيايد به جوي خويش

دست طمع چو پيش كسان مي‌كني دراز             پل بسته‌اي  كه  بگذري  از   آبروي خويش

براي    لقمة    نان  آبروي  خويش   مبر                به رايگان مده، آن گوهري كه ارزان نيست

نماز   عشق      مرا   آبرو از   آن    باشد              كه قبله   مي‌كنم   آغوش  مهـــربــان ترا

ما  آبروي  خويش   به  گوهر   نمي‌دهيم              بخل  به  جا  به  همّت  حاتم   برابر  است