گل در اشعار پارسی 2

 شاخ گل را از سراپا  چهره  تنها  نازك  است         نازك اندامي كه من دارم سراپانازك است

از   كوچه اي   كه   آن   گل    بي خار بگذرد         موج   لطافت   از    سر   ديوار     بگذرد

گل رخان  را مي‌دهد تعليم   عاشق   پروري          گل كه بلبل را در آغوش چمن مي‌پرورد

شوخي   كه   گسسته  وده  پيمان   از  من         بنشست   برم   كشيده    دامان از من

چون  بوي   گلي   كه   با   صبا    آميــــــــزد         هم  با من   بود   و   هم   گريزان  از من

ياد  آن  شب  كه صبا بر سر ما گل مي‌ريخت         بر سر ما ز در و بام و  هوا گل مي‌ريخت

زلف‌سنبل چشم نرگس،گونه گل،لب برگ‌گل         صدگلستان گل،به روي چون بهار آورده اي

زشرم   روي   تو در  باغ ،  وقت   گل   چيدن         گل آب  گردد  و  از  دست  باغبان بچكد